Në këto kohë lufte në Ukrainë dhe kërcënime të tjera “vdekjeprurëse”, është jetike që dy fuqitë kryesore të BE-së të bashkohen…
Nëse do të shkruanim një traktat mbi diplomacinë gastronomike, ai do të përfshinte ushqime të famshme, duke përfshirë ato të François Mitterrand dhe Margaret Thatcher në La Mère Poulard në Mont-Saint-Michel në 1988; Jacques Chirac dhe Gerhard Schroeder në Chez Yvonne në Strasburg në 2014 për një takim; ose Emmanuel Macron duke u përpjekur të joshë Donald Trump në restorantin në katin e dytë të Kullës Eifel në 2017.
Në mbrëmjen e 3 majit, çifti Macron priti çiftin Scholz në një restorant të lartë parizian – një “darkë private”, tha pallati presidencial Élysée, duke refuzuar të japë detaje të mëtejshme.
Ishte gjithçka tjetër veçse një kohë e lirë e thjeshtë. Nëse do të ishin të shkurtër në temat e bisedës, presidenti francez dhe kancelari gjerman mund të kenë folur për vizitën e ardhshme të presidentit kinez Xi Jinping në Paris; Olaf Scholz ishte në Pekin muajin e kaluar dhe koordinimi i pozicioneve përballë gjigantit kinez është i domosdoshëm. Elysée dëshiron të ftojë Scholz të marrë pjesë në takimin me Xi javën e ardhshme, siç bëri Angela Merkel në 2019 në Paris.
Nëse atyre u mungonin ende temat e bisedës, Macron dhe Scholz mund të kenë diskutuar për kopertinën e edicionit të kësaj jave të revistës britanike ‘The Economist’, ku shfaqet presidenti francez me titullin “Evropa në rrezik vdekjeprurës”.
Në një intervistë, Macron sqaron deklaratën e tij se Evropa mund të vdesë, një frazë e vogël që tha në një fjalim të fundit në Sorbonë. Dhe ai edhe një herë e lë të hapur derën për dërgimin e trupave tokësore në Ukrainë.
Kur ai aludoi për herë të parë për këtë mundësi shkurtin e kaluar, Macron tërhoqi një reagim të ashpër negativ nga Scholz. Tani, presidenti francez po këmbëngul.
Marrëdhënia franko-gjermane është e tillë që varet pjesërisht nga alkimia midis dy liderëve kryesorë – De Gaulle-Adenauer, Mitterrand-Kohl, Chirac-Schroeder, etj. – por kjo nuk është e gjitha. Shtrirja e interesave të përbashkëta është e konsiderueshme, dhe mbi të gjitha, të dy vendet janë të vetëdijshme për përgjegjësinë e tyre të veçantë brenda Bashkimit Evropian.
Në këto kohë lufte në Ukrainë dhe kërcënime të tjera “vdekjeprurëse”, si rreziku i ngecjes teknologjike, apo Lufta e Ftohtë Kinë-SHBA, është jetike që dy fuqitë kryesore të BE-së të bashkohen. Edhe kur nuk pajtohen, siç janë prej muajsh.
Udhëheqja evropiane nuk mund të sigurohet nga një vend i vetëm, sado i fuqishëm qoftë, as nga një lider i vetëm, sado ambicioz qoftë. As Franca dhe Gjermania nuk mund të drejtojnë më vete 27 vendet evropiane; Polonia është tani kandidati më i mirë për t’iu bashkuar këtij lidershipi historik dhe koalicione të ndryshme po krijohen në varësi të temës. Është një proces kompleks, por a ka mënyrë më të mirë për të zbutur dallimet sesa përmes diplomacisë gastronomike?
